Gün kararır
Çılgınca işler masum saatler
Karanlık çöker akşamın üstüne
Yapışır yakamıza ölümcül lahzalar
Uzaklarda can alır serseri mayınlar
Köşe başlarını tutar ölüm mangaları
Kararır hayat
Boğazlarda düğümlenir
En kutsal kelimeler!
Acı yanlarının üstüne yatar
En masum çehreler,
Gariplere hep ayrılık düşer
Bu kuytu viranede!

Issız iklimlerin bozkırlarında yeşerir
En vahşi ortamlarda büyür
“Umit” isimli masum çocuklar
Düğümler boğazı koca kelimeler
Bir parça ekmek için
Bir yudum hayat için
Acımasız çarklarda kaybolur
Ülkemin biçare insanları

En cevelan bilinçler
Issız yerlerde yeşerir
Soysuz çehrelerde feveranlar yükselir
Haşin rüzgârların önünde
Biçare düşer zaman
Bize hep esaret zincirleri düşer!
Zaman gelir
Çabucak yaşlanır körpe çocuklar
Kan bağlar anaların yüreği
Gam deryalarında boğulur
Ciğeri parça parça dökülür
Hicran yüklü haberlerin ardından!

Yakar içimi zalim ayrılık
Mazinin acı hatıraları
Kor bir ateş gibi dağlar içimi
Nereye kadar bu esaret bıra!
Tepemizde hep çanlar mı çalacak
Bulutları yağmursuz mu dolaşacak memleketimin
Çocuklar erken mi yaşlanacak
Gariplik hep sırtımda mı büyüyecek
Ümitler hep yeis mi doğuracak

Demir atmalıyım isyan kelimelerine
Yüreğimi parça parça eden zalıma
En güzel cevabı vermeliyim
Bir şehadet güvercini gibi
Özgür yarınlara asılmalıyım
Asılmalıyım aya, yıldızlara
Yüreğimin büyüttüğü ümit denen sevdaya

Abdullah ŞAFAK