İnsanın
ne kadar efendisi olursa insan o kadar kez daha fazla mutsuz olur.

La Boêtie

    Bu yazıda size Kürdlerin boynuna takılmış madalyonun iki
yüzünden kesitler vereceğiz ve bir karşılaştırma yapacağız.

Amaralı Abdullah’ın bir tarihte M.Ali Birand ile yaptığı bir röportajda
Ankara’ya ilk gidişini ve Ulus meydanında M.Kemal heykeline nasıl hayranlıkla
baktığını “derin derin” anlatır. Ama aynı Abdullah aslında kâğıt üzerinde
Kemalizm düşmanıdır. Peki bu Kemal düşmanı nasıl olurda Ulus heykeline hayranlık
duyar?



Yıllardır yazılan ve Türk-medya manşetlerinden düşmeyen Abdullah’ı ilk
yakalandığı zamanki görüntüleri onu en iyi anlatan görüntülerdir. Uçakta bir
buçuk saatlik bir kayıt olduğunu herkes biliyor ama nedense bir kaç dakikalık
bir görüntü satılmıştır piyasaya. Gerisi hala el altında tutulmaktadır.



Sınırı aşıp Arap ellerine konaklayınca da Saddam ile Esad’a hayranlığını
gizlememiştir.



Saddam ile dostluğu bildiklerimizden daha derindir. Bir kaç kamp ve pek çok
silah hediye aldığını biliyoruz. Mahmur kampı hala yerinde duruyor. İmralı’da
Av-Gör sırasında Saddam’ın yakalanması ile ilgili yorumunda „Mektup yazdım ama
beni dinlemedi, dinleseydi başına bunlar gelmezdi“ dediğini de hatırlıyoruz.



Elinde silah, başında fötr şapka ile otuz iki dişi görünen Saddam’ın
televizyondaki görüntülerini hatırlayın. Alanda yırtınan kalabalık:



„Bi dem

Bi rih

Niweyk ya Saddam!“



Diye bağırdıkça mutlu oluyordu.



Suriye’nin Hafız Esad’ı ise konulan adıyla baştan aşağıya „korsan“ dır.
Vatandaşın yarısı El-Muhabharat’ın adamlarıdır. Bütün geçim kaynağı da
Ortadoğu’nun gayrı-meşru ilişkilerindendir.



Her yere heykel diken, her yere poster asan Esad da meydanda:



„Bi dem

Bi rih

Niweyk ya Esad!“



Diye bağırtırdı.



İkisinin de başında Kürd belası varken Öcalan ile dostluklarının altında neler
yatardı acaba? Sorulduğu zaman cevap hazırdı. „faydalanıyoruz heval.“ Aynı
Abdullah’ın „Düşünün MİT’e bir Kürd partisi kurdurmuşum. Onlar beni
kullanacağına ben onları kullanmışım.“ dediğini biliyoruz.



Böylece ne kadar akıllı ve ne kadar dehşetengiz bir kişilik olduğunu
anlatmıştır. Aynı Öcalan, tıpkı Saddam ve Esad gibi meydandaki kalabalığın
kendisini şak şak alkışlamasından zevk alırdı.



„Bi xwîn

Bi can

Bi te re ne ey Serok!“



Aslında Öcalan’ın ne kendi iradesi olabilmiştir ve ne de kendine özgünlüğü. Hep
başkasının kötü bir kopyası, hep bir başkasının kötü bir taklitçisi olmuştur.
Bir gün söylediğinin üç gün sonra başka bir şeye dönüştüğünü rahatlıkla
görebiliriz.



Geçenlerde Öcalan’a hitaben Taraf Gazetesi imzasıyla eski iki polis muhabiri bir
yazı yazdılar. Yazıda Öcalan Hasan Sabbah’a, Kandil de Alamut Kalesine
benzetilmişti. Yazı Hasan Sabbah ve Alamut’u tam bir Yeşilçam filmi gibi
karikatürize edildiğini söyleyeyim.



Doğrusu ilk bakışta benzerlik sanılır ama incelendiğinde durumun pek de öyle
olmadığını anlarız. Epey uzun süre onun yakından kalmış/ tanmış olan bu
satırların yazarı olarak şu farkları koyabilirim.



Hasan Sabbah bir matematikçi, ekonomist, kendi ideallerinin adamıydı. Fedaileri
haksız yere bir karınca bile incitmedi. Hançeri hedefini bulan biriydi.
Kuralları çiğnedi diye iki oğlunun canını aldı. Hasan Sabbah hep adaletle ve
kuralla anılır. Bu yönleriyle Öcalan ile karşılaştırmak mümkün değil.



Öcalan yakalandığı zaman ilk söylediklerinden biri „keşke bir Türk şehrinde
doğsaydım.“ olmuştur. Bundan kendi kimliğiyle ve kişiliğiyle sorunu olduğunu
anlıyoruz. Anam otoriter, babam pısırık gibi söylemlerle küçük yaşalardan
itibaren birilerinden intikam alma veya birilerine kendini ispatlama çabası
vardır.



Madalyonun iki yüzünü anlatırken Velioğlu ile onu kıyaslamak doğru değil.
Kıyaslamak yerine farklarını söylemek daha iyi olur. Ama adaletin terazisine
vurduğumuzda Velioğlu’nun çok daha net ve saf davasının adamı olduğunu anlarız.




Evlendi.



Hiç bir üyesine de evliliği yasaklamadı.



Yedi çocuk sahibi oldu. Baba duygusu taşıyacak ve bir aile sahibi olacak kadar
hayatı ve insanı sevdi. Ben aile sorumluluğu duymanın bir ülkeyi kurtarmanın
temel nişanesi olarak görürüm. Onun sertliğini ve Hızbullah’ın katılığını başka
yerlerde aramak gerekir.



Günlük hayatı en sıradan bir Hızbullah üyesinin aynıydı. Kendine, çevresine ve
akrabalarına imkan ve olanak yaratmadı.



Lüksü sevmez ve lüksü yapanları affetmezdi. Genellikle insanları bu israftan
uzak tutmak isterdi. Kürdçe diline hakimdi ve bundan başka Türkçe kadar Farsça
bilirdi. Arapça’yı gramer olarak bilirdi.



Biz Türk kardeşlerimize –eğer isterlerse- yardım ederiz ama içimize onları
almayız, anlayışındaydı. Kısaca hiç kimsenin kopyası veya taklitçisi olmadı



Bu ara geçişten sonra da MADALYONUN İKİNCİ YÜZÜ

HEBİZBİNLİ HÜSEYİN VELİOĞLU geçeceğiz. Siz şu anda bu ara taksimi de rahatça bir
okuyun.



Selam ve devamla Şükrü Gülmüş / Nasname sitesinten Alıntıdır.